Poznaj wyniki monitoringu szpitali w największych miastach województwa zachodniopomorskiego. Terminacja ciąży[1] w województwie zachodniopomorskim wypada w statystykach przeciętnie w porównaniu z pozostałymi regionami Polski. W 2018 roku sprawozdano 47 zabiegów[2]. Federacja skierowała zapytania do czterech zakontraktowanych szpitali w Szczecinie. Pismo do szpitala w Koszalinie wystosowała Dorota Chałat, Prezeska Koszalińskiego Stowarzyszenia Aktywności Lokalnej Era Kobiet.
Pytania
- Ile zabiegów przerywania ciąży dopuszczalnych na mocy ustawy z 1993 r. zostało przeprowadzonych od początku 2019 r. z podziałem na miesiące?
- Czy obecnie przeprowadza się zabiegi przerywania ciąży zgodnie z ustawą z 1993 r.?
- Jeśli odpowiedź na powyższe pytania jest negatywna, proszę o wskazanie przyczyn odmowy przeprowadzania zabiegów przerywania ciąży dopuszczalnych na mocy ustawy z 1993 r.
- Czy w przypadku odmowy przeprowadzenia zabiegów przerywania ciąży dopuszczalnych na mocy ustawy z 1993 r. przez lekarzy wykonujących zawód w [nazwa szpitala] Dyrektor wskazuje pacjentkom realne możliwości uzyskania tego świadczeniu u innego lekarza lub w innym zakładzie opieki zdrowotnej albo zapewnia Pan wykonanie takiego zabiegu (jako świadczenia zdrowotnego) przez innego lekarza – podwykonawcę?”
- Jak wyglądają procedury postępowania z pacjentką, która zgłasza się do Państwa szpitala w celu terminacji ciąży lub u której w trakcie diagnostyki ujawniają się ustawowe przesłanki do terminacji ciąży (a pacjentka wyraża wolę jej przerwania)? Jakie czynności/świadczenia są wykonywane i w jakiej kolejności?
Terminacja ciąży w województwie zachodniopomorskim – wyniki monitoringu w PDF
Poniższa tabela ilustruje informacje i deklaracje przekazane przez szpitale w Szczecinie i Koszalinie:
NAZWA SZPITALA (stopień referencyjności) |
DATA ODPOWIEDZI |
DEKLARACJA WYKONYWANIA TERMINACJI CIĄŻY |
LICZBA ZABIEGÓW W 2019 R. |
LICZBA ZABIEGÓW W 2018 R.* |
DODATKOWE INFORMACJE |
Samodzielny Publiczny ZOZ MSWiA w Szczecinie (I) |
16.09.2019 |
NIE |
0 |
0 |
Nie ma oddziału położniczego i diagnostyki prenatalnej, pacjentki się nie zgłaszają. |
Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny nr 1 PUM w Szczecinie (III) |
26.11.2019 |
TAK |
10 |
3 |
Nie opracowano procedury; postępowanie wynika z ustawy. |
Samodzielny Publiczny Specjalistyczny ZOZ “Zdroje” w Szczecinie (III) |
11.09.2019 |
TAK |
7 |
4 |
Opisana procedura postępowania i formularz zgody na terminację. |
Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny nr 2 PUM w Szczecinie (III) |
12.09.2019 |
TAK |
9 |
22 |
“Postępowanie jest zgodne z zasadami medycyny opartej na faktach (EBM)”. |
Szpital Wojewódzki w Koszalinie (III) |
9.10.2019 |
TAK |
4 |
4 |
Opisana procedura. Personel musi przedstawić informację o ustawie “Za życiem”, którą pacjentka musi podpisać. |
*Dane pozyskane przez Federację na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny
Spośród wszystkich badanych szpitali tylko jeden oświadczył, że nie realizuje świadczeń z powodu braku oddziału położniczego. Szpital uzasadnia, że w wyniku obecnej organizacji opieki ginekologiczno-położniczej pacjentki ze wskazaniami do terminacji ciąży do nich nie trafiają.
Pozostałe szpitale w Szczecinie oraz Szpital Wojewódzki w Koszalinie deklarują wykonywanie obowiązków wynikających z ustawy o planowaniu rodziny i kontraktu z NFZ. Dwa szpitale opisują procedury postępowania z pacjentką. W szczecińskim szpitalu „Zdroje” procedura jest wręcz modelowa pod względem przekazywanych informacji, odbieranych zgód i poszanowania prywatności pacjentek (oddzielna sala, opcjonalne konsultacje psychologiczne, szczególna opieka pielęgniarska).
Tymczasem koszaliński szpital poprzez niektóre praktyki komplikuje procedurę – wymaga podpisów dwóch lekarzy na dokumentacji potwierdzającej wskazania medyczne, zmusza pacjentki do zapoznania się z ustawą „Za życiem”, czyli nieetyczną propozycją 4000 zł za urodzenie dziecka z ciężkimi i nieodwracalnymi wadami. Poza tymi nieprawidłowościami, szpital zapewnia o izolacji pacjentek w oddzielnej sali oraz o informowaniu nt. możliwości konsultacji psychologicznych przed i po terminacji.
Szpital nr 2 PUM deklaruje, że „każda pacjentka ma zapewnioną pełną opiekę z możliwością konsultacji specjalisty medycyny perinatalnej, genetyki klinicznej, neonatologa, wsparcie psychologa; postępowanie jest zgodne z zasadami medycyny opartej na faktach (EBM)”, ale nie przedstawia konkretnej procedury. Podobnie szpital nr 1 wywodzi swoją procedurę z ustawy, co przy braku oddzielnego dokumentu nie pozwala zweryfikować, czy nie dochodzi do nadużyć praw pacjenckich w postaci niewymaganych prawem wymogów.
Podsumowując, deklaracje szpitali o III stopniu referencyjności, do których pacjentki często bywają kierowane na terminację ciąży, prezentują się obiecująco. Niewielka liczba zabiegów w porównaniu do reszty województw, może wynikać po prostu ze struktury demograficznej województwa, chociaż będziemy dalej monitorować sytuację, czy pacjentki nie są odsyłane bez odnotowywania tego w dokumentacji.
Wyniki w perspektywie powszechnych naruszeń prawa
Jak wynika z otrzymywanych przez Federację zgłoszeń, prowadzonych interwencji i doniesień medialnych oraz przeprowadzonego monitoringu, dostępność aborcji jest znacząco ograniczona w całej Polsce z powodu kilku czynników:
- braku jednolitej, zgodnej z prawem, procedury postępowania, która byłaby znana z góry przez pacjentki,
- stawiania dodatkowych, niewymaganych żadnymi przepisami wymogów (np. obowiązkowa konsultacja psychologiczna, zgoda konsultanta wojewódzkiego lub komisji bioetycznej lub konsylium, obowiązkowy okres oczekiwania),
- odmów motywowanych ideologicznie,
- niekierowania pacjentek do placówek, które zapewnią uzyskanie tego świadczenia. Warto w tym miejscu wskazać, że taki obowiązek szpitala jako podmiotu leczniczego, a przez to dyrektora placówki, potwierdziło w piśmie z 21 grudnia 2018 r. Ministerstwo Spraw Zagranicznych podczas prezentacji stanowiska rządu przed Komitetem Ministrów Rady Europy[3] w sprawie implementacji wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i S. przeciwko Polsce.
W rezultacie, zaledwie 10% zakontraktowanych placówek w Polsce przestrzega prawa i świadczy zabiegi przerywania ciąży. Wedle statystyk Ministerstwa Zdrowia, w ostatnich latach wykonuje się około 1100 aborcji, przy czym większość tylko w czterech województwach – mazowieckim, śląskim, pomorskim i łódzkim – co świadczy o rosnącej koncentracji świadczeń i wymuszonej migracji kobiet do innych regionów Polski.
Federacja na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny od 25 lat bada dostępność świadczeń zdrowia reprodukcyjnego. W 2019 roku prowadzi akcję #PrześwietlamySzpitale w celu monitorowania placówek z kontraktem na świadczenie m.in. terminacji ciąży. Zabiegi przerwania ciąży w przypadkach określonych w ustawie o planowaniu rodziny są świadczeniami gwarantowanymi, które powinny być realizowane we wszystkich szpitalach mających kontrakt z Narodowym Funduszem Zdrowia „położnictwo i ginekologia – hospitalizacja”. W ramach dostępu do informacji publicznej[1] kierujemy wnioski do szpitali w stolicach województw, by ocenić, jak przestrzegają prawa i jakie procedury stosują. Cyklicznie publikujemy wyniki akcji, skorygowane o informacje od pacjentek nt. realiów i podejmowane przez nas interwencje. Wszelkie naruszenia zgłaszamy do Rzecznika Praw Pacjenta, Narodowego Funduszu Zdrowia i Ministerstwa Zdrowia, by odgórne, systemowe zmiany doprowadziły do poprawy dostępności tego świadczenia gwarantowanego[2]. Podejmujemy też działania rzecznicze pod adresem władz lokalnych, jeżeli (współ)finansują szpitale zobligowane do wykonywania aborcji. |
Terminacja ciąży w województwie zachodniopomorskim – listy szpitali
Zamieszczamy także odpowiedzi od szpitali jako ważne narzędzie ułatwiające pacjentkom wyegzekwowanie swojego prawa do terminacji ciąży.
- Odp Szpital Wojewódzki Koszalin
- odp Szpital Zdroje 11.09.2019
- odpowiedź_Szpital MSWiA
- odp SPSK 2 PUM 12.09.2019
- Odp SPSK 1 PUM 26.11.2019
[1] art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej z dnia 6 września 2001 r. (t.j. Dz.U. 2018 poz. 1330 ze zm.)
[2] na mocy Rozporządzenia Ministra Zdrowia z 22 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego
[1] w przypadkach przewidzianych przez ustawę z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży
[2] Federacja na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny, 2019, “Przemoc_instytucjonalna w Polsce. O systemowych naruszeniach praw reprodukcyjnych“, Warszawa.
[3] Nadzór nad wykonaniem wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, H46-13 P. and S. v. Poland (Application No. 57375/08), CM/Del/Dec(2019)1340/H46-13, https://search.coe.int/cm/Pages/result_details.aspx?ObjectID=090000168093755e