Wytrwałość środowisk feministycznych doprowadziła do uchwalenia kilku nowych standardów międzynarodowych w zakresie praw kobiet i dziewcząt do systemów zabezpieczenia społecznego, usług publicznych i zrównoważonej infrastruktury. Komisja ds. Statusu Kobiet (CSW), jako największe międzyrządowe forum zajmujące się od 1946 roku równością płci i prawami kobiet, nadzoruje realizację Platformy Działania, przyjętej podczas IV Światowej Konferencji w sprawie Kobiet w Pekinie w 1995 roku. Podczas corocznych sesji delegacje państw członkowskich ONZ negocjują porozumienie i krajowe zobowiązania w odniesieniu do priorytetowego tematu danej sesji. Federacja, jako NGO ze statusem ECOSOC, jak co roku zgłosiła wraz z organizacjami partnerskimi stanowisko na CSW63 z perspektywy zdrowia i praw seksualnych i reprodukcyjnych.
„Mimo ekstremalnych nacisków i cybernękania prowadzącej negocjacje, większość delegacji stanęła w obronie praw człowieka kobiet. To, co wydarzyło się w ONZ przez ostatnie dwa tygodnie, odzwierciedla globalne trendy – ataki na prawa kobiet i zasady wielostronnej dyplomacji”, powiedziała Jessica Stern, dyrektorka OutRight Action International.
Polska była jednym z czterech krajów, które negocjowały uzgodnienia w imieniu Unii Europejskiej, i trzymała się jej relatywnie progresywnego stanowiska.
Dokument końcowy potwierdza wcześniejsze zobowiązania z obszaru powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, edukacji, przemocy uwarunkowanej płcią oraz odpowiedzialności państwa za ochronę obrończyń praw człowieka.
Rządy, po raz pierwszy, uznały prawo do zabezpieczenia społecznego i zauważyły genderowe aspekty zrównoważonej infrastruktury.
Ponadto podjęto zobowiązania w zakresie m.in.:
- zapewnienia powszechnego dostępu do zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz praw reprodukcyjnych, w tym planowania rodziny, informacji i edukacji oraz włączenia zdrowia reprodukcyjnego do krajowych strategii i programów, uznając, że prawa człowieka kobiet obejmują ich prawo do sprawowania pełnej kontroli oraz swobodnego i odpowiedzialnego decydowania – w sposób wolny od dyskryminacji, przymusu i przemocy – w odniesieniu do kwestii dotyczących ich seksualności oraz zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego.
- promowania i ochrony praw kobiet i dziewcząt z niepełnosprawnościami, które doświadczają wielokrotnej i krzyżowej dyskryminacji, zapewniając dostęp do zasobów gospodarczych i finansowych oraz infrastruktury społecznej, transportu, wymiaru sprawiedliwości, zdrowia i edukacji, które są dostępne i inkluzywnej pod względem niepełnosprawności, jak też zatrudnienia i godnej pracy dla kobiet z niepełnosprawnościami.
- zapewnienia, że kobiety i dziewczęta z niepełnosprawnościami są konsultowane i aktywnie włączane w procesy podejmowania decyzji, a ich priorytety i prawa w pełni uwzględniane w prawodawstwie i programach
- wypracowania polityk i programów, dających priorytet formalnej i nieformalnej edukacji, w tym kompleksowej edukacji opartej na faktach naukowej i dostosowanej do wieku, która dostarcza młodym osobom informacji o zdrowiu seksualnym i reprodukcyjnym, zapobieganiu HIV, równości płci, prawach człowieka
- uznania, redukcji i redystrybucji nieodpłatnej pracy opiekuńczej i domowej
- inwestowania w publiczne usługi opiekuńcze, które są wysokiej jakości, przystępne cenowo i odpowiadają na problem nierówności płci
Te sukcesy są o tyle istotne, że negocjacjom towarzyszył bezprecedensowy atak na prawa kobiet i autonomię ze strony regresywnej koalicji Stanów Zjednoczonych, Rosji, Arabii Saudyjskiej, Bahrajnu, koalicji wspieranej przez Watykan. Stolica Apostolska, choć posiada status stałego obserwatora w ONZ bez prawa głosu, przewodzi ultrakonserwatywnej krucjacie i wykorzystuje przestrzeń ONZ do propagowania kłamstw o aborcji i antykoncepcji oraz szerzenia treści trans- i homofobicznych. W reakcji na karygodne poczynania Watykanu uderzające w prawa kobiet, grupa Catholics for Human Rights zainicjowała petycję do Sekretarza Generalnego o pozbawienie Stolicy Apostolskiej statusu w ONZ (przeczytaj argumentację i podpisz petycję).
Mimo znaczących zdobyczy, pozostaje wiele wyzwań w obszarze pełnej realizacji praw człowieka kobiet w całej ich różnorodności. Usunięto zapisy o zapewnianiu usług dla osób doświadczających przemocy, wykluczono perspektywę osób o nieheteronormatywnej orientacji seksualnej, tożsamości płciowej i ekspresji. Dokument końcowy oddaje niezdolność rządów do regulowania sektora prywatnego i pociągania go do odpowiedzialności.
„Rządy potwierdziły, że prawa kobiet są powszechne, niepodzielne i wzajemnie powiązane, jednak ciągle zbyt wiele państw wybiera, które i czyje prawa wspierać”, podkreśliła Shannon Kowalski, dyrektorka ds. rzecznictwa w International Women’s Health Coalition.